Alles komt goed!

Zo…. Daar zitten we dan in het vliegtuig naar San Jose, vol met adrenaline en enige spanning. Juul leest nu naast me nog niet echt volledig ontspannen in de Lonely Planet en ik heb de lap-top gepakt om verslag uit te brengen van deze enerverende dag, tjee vooral de laatste 2 uur… Daar over straks meer!!!

Vanmorgen heerlijk ontbeten, een croissant en een ‘stok-du-pain’ gehaald bij een ‘French Bakery’ in Key-West. Wat een leuke plaats is dit! Niet echt typical Amerikaans maar een pittoresk stadje, leuke kleine huisjes, leuke winkels en leuke mensen (voornamelijk kunstenaars, artiesten en wat surf-dudes…. Lekker lay-back, chillen en genieten van de Mexicaanse biertjes…).

Rond een uur of 11 zijn we vertrokken richting Miami Airport, zo’n 200 miles. Onderweg af en toe de rechtervoet even goed uitgestrekt, want de volgetankte tank moest natuurlijk wel leeg! Na 1,5 uur rijden zijn we gestopt en hebben heerlijk op een steigertje een cola gedronken terwijl de diverse vissoorten onder ons heen zwommen, waarom hebben we geen polarisatiefilter? Aldus Juul! Voor degene die niet weten wat dit is: ga op ’foto-maak-cursus!’ Maar met een foto-camera-tas wat al enigszins lijkt op een back-pack vond ik een polarisatorfilter niet echt nodig…. De kosten van zo’n ding daargelaten ;)…..

Nadat we weer voet hadden gezet op vaste land (verlaten nu de Keys) kwam er een dikke, donkere gitzwarte wolk op ons af. Filmpjes daarvan zijn gemaakt! Onze fantasieën sloegen op hol, het zal toch niet waar zijn dat wij nu een echte tornado zullen gaan zien?! Langs de kant stonden al diverse borden met ‘tornado-shelter’ we zouden dus wel een veilige plek vinden als het zover zou zijn. Met mijn ‘discovery-televisie-kijk-ervaring’ wist ik precies wat het recept voor een perfecte tornado zou zijn: warme lucht, koude lucht en 2 fronten die tegen elkaar opbotsen in een draaiende beweging als het ware… Ja dhr. Paulisma die kennen ze in Friesland niet! Jajajajaja daar komt die Juul, hij gaat zich nu ontwikkelen…. Zie je die lucht opstijgen….al die bliksemschichten….ja ja ja daar komt die…. Maar helaas (gelukkig maar) toch niet…. We reden Miami binnen en volgen de borden Miami International Airport.

Ff de auto terugbrengen en zitten wachten want we vliegen pas over 3 uur, alle tijd dus…. Ja dat dachten we! Koen is bezig met zijn backpack te herpakken, Juul stuurt Su een mailtje. Sh*t het jodiumflesje van de EHBO-kit die in Koens backpack zit is gesprongen, lekker al dat rode spul tussen je kleren, is het in ieder geval gedesinfecteerd! Tjee kunnen we nog steeds niet inchecken, wachten wachten wachten das niet best voor een halve ADHD-er… Nog maar een nicotine-kauwgompje ;)

Yes we kunnen inchecken… en toen begon de stress… Inchecken, nee dus! We moesten aldus de hele vriendelijke, gemoedelijke, geruststellende en goeduitziende grondstewardess (maar niet heus!) een bewijs hebben dat we Costa Rica ook weer zouden verlaten….
J+K: ‘ Kijk hier op 7 oktober vliegen we vanuit Chili naar Nieuw-Zeeland (we laten het ticket zien)!’
G:‘ Dit is niet voldoende, ik kan jullie zo niet inchecken! ‘
J+K: ‘wat nu?’ Juul en ik kijken elkaar toch enigszins half lachend aan maar wisten dat we een probleem hadden.
G:‘ ‘jullie moeten een bewijs hebben dat je Costa Rica gaat verlaten’
J+K: ‘Hoe dan? Heeft u suggesties hoe we dit nog in orde kunnen maken?’
G:‘ ‘Ga naar het hotel op het vliegveld, daar hebben ze internet, misschien kun je nog een busticket online boeken of zoiets……. En jullie hebben nog 30 minuten!!!!

Dus wij rennend op onze flip-flops (ja Juul is sneller op slippers dan Koen!) naar het hotel, 5de verdieping met de lift, creditcard door de magneetstrip van de computer en googlen maar:
‘bustickets Costa-Rica – Panama online’
‘vliegtickets Costa-rica – Panama online bestellen’
En terwijl we verschillende sites bezochten zagen we de tijd wegtikken, nog 15 minuten…. Juul heeft een site gevonden, even bellen naar Costa-Rica om een busticket te fixen…. Binnen 40 minuten zou deze agency dit kunnen regelen, we moesten wel even de paspoorten inscannen…., dit duurt te lang Juul, zo redden we het sowieso niet. Koen is bezig op de andere computer om een vlucht te boeken van Costa-Rica naar Panama voor over 2 weken…. Of we er dan uiteindelijk gebruik van gaan maken zien we wel, het is in ieder geval een bewijs…. Gegevens invullen, ‘dit duurt te lang Koen, nog 5 minuten…..’ We kijken elkaar aan en we weten voldoende, dit gaan we niet meer redden…. Als 2 te lang gekookte asperges lopen we terneergeslagen naar de check-in-balie toe: we gaan het nog 1 keer proberen. En jawel we zijn er doorheen gekomen!!!! Alles komt goed!

Voor het boarden leest juul nog eens in de Lonely Planet en je hebt inderdaad een bewijs nodig dat je het land gaat verlaten. Of wij dus zo door de douane komen is niet zeker. Wat staat ons na 2,5 vliegen te wachten, we hebben de opties op een rij gezet:

1.we kunnen doorlopen, de Costa-Ricaanse douane zit te slapen….. No Problemo

2.we worden tegen gehouden en komen Costa-Rica niet in….

To do bij optie 2:
a.Juul eerst laten gaan, verleidelijk kijken Juul! En een knipoog geven.

b.Douane 50 dollar aanbieden, in de hoop dat we door mogen.

c.Alsnog een ‘going-out-ticket’ boeken als dit mogelijk is bij een boekingsbureau (maar het probleem is dat deze bureautjes pas na de douane zitten….)

d.Vlucht boeken naar een ander land en direct doorvliegen als dit mogelijk is.

e.Nederlandse Ambassade bellen in San Jose.


Ons motto: ‘alles komt goed!’ Dit zal dus ook wel goed komen, hoe dan ook! In het volgende verslag kunnen jullie lezen hoe het is afgelopen…… Terwijl we dit aan het schrijven zijn weten we dit ook nog niet…. De piloot zet de daling in…. Document ‘opslaan als’…. Tot snel!