Tour du Panama

12/07/2012

Het reizigersbestaan bevalt ons goed. Het is gek dat je 3 weken geleden nog aan het werk was, (Al zien wij ons werk niet zozeer als werk maar als een hobby) zo’n 60 uur per week ben je daarmee bezig…. En nu helemaal niente….. Zouden wij in een gat vallen? Zou de verveling toeslaan? Nou helemaal niet dus, het is een heerlijk gevoel dat niets moet… Tja eten en een slaapplaats regelen en een reisverslag schrijven wat tevens dient als ons ‘dagboek’. Genieten van elkaar en genieten van wat de nieuwe dag ons brengt. Met de communicatiemiddelen van tegenwoordig raak je niet geheel los van de realiteit in Nederland (Skype, Facebook, Whatsapp en Ping). Wat helemaal niet erg is, het is fijn om contact te houden met mensen die je lief zijn en ervaringen/gebeurtenissen te delen: verjaardag Daan, vertrek Kim USA en de ontwikkelingen van bonmama :(

Waar waren we gebleven, oh ja het eitje op donderdag ochtend was heerlijk! Wat ik vergeten was te vertellen is dat ik woensdagavond met de kinderen van Tortuguero gevoetbald heb. We liepen langs en we stonden te kijken, ik werd uitgenodigd om mee te doen. Als je dan zegt dat je uit ‘Hollanda’ komt verwachten ze natuurlijk direct dat je hetzelfde voetbalt als Sneijder, van Persie en Robben….. Deze verwachting heb ik deels waar kunnen maken (gezien het laatste EK ;)) , maar die kleine Costaricaantjes zijn vliegensvlug en fel, ik heb mijn beide enkels gelukkig nog. Na 50 minuten voetballen was mijn shirt doorweekt van het zweet terwijl bij de kinderen geen zweetdruppel te zien was……. Heerlijk weer even fysiek bezig geweest, oohnee Juul we hebben nog een verplichting…. Elke ochtend doen we 50 sit-ups…….

Donderdag ochtend de 4 uur durende boottocht van Tortuguero naar Cahuita dwars door het regenwoud…. Dit was zo ongelooflijk mooi! In een long-tail boot dwars door de dichte Jungle…. 4 uur alleen maar kijken, kijken en kijken. Gelukkig nam ‘de chauf du boat’ af en toe gas terug om de dieren die we tegen kwamen van dichtbij te bekijken. Zoals slingerende apen, een dikke vette 5 meter lange krokodil, verschillende kleurrijke vogels, schildpadden en waterslangen die snel ‘zwemmen!’….. Kortom een ervaring die we niet snel zullen vergeten….

Daarna nog 2 uur met de plaatselijke bus naar Cahuita….. Ja ja Juul dit moeten wij weer hebben, zit er naast ons een man met het syndroom van Down die ook nog eens vandaag 32 is geworden en ons maar al te interessant vindt, en wij hem stiekem ook! Deze 2 uur leken eerder 10 minuten wat hebben wij ons kapot gelachen! We hebben voor hem ‘lang zal ie leven gezongen’ en onze ‘cursus Spaans’ hebben we samen met hem grondig doorgenomen, het boekje Spaans voor beginners erbij gepakt en zin voor zin voorgelezen, hij verbeterde ons dan…. En nu komt het: een kind van 3 liet zijn schoen 2 plaatsen voor ons vallen en onze ‘Down-Amigo’ pakte de schoen op en deed net of het een telefoon was, ging hele conversaties met zichzelf aan, natuurlijk deed Koen er een schepje bovenop en pakte zijn flesje water en deed hetzelfde, het was een ware ‘Down-Hotline.’ Wij moesten uitstappen… We gaven deze super-mega-coole-josti-tosti een ‘X-box’ en gaan op zoek naar een leuk hostel in Cahuita….

Cahuita een surfdorpje aan de Carribbean met nog al wat Jamaicaanse invloeden….’Surf one of the country’s most challenging waves by day and groove to reggaeton at night in this happening Carribbean beach town’aldus de Lonely Planet.’
Er lopen hier heel wat verdwaalde Europese hippies rond en echte rasta-pasta’s…. Bob Marley klinkt hier uit de boxen van de diverse winkeltjes…. Huisjes zijn rood-geel-groen geschilderd….. Hier en daar de lucht van verse marihuana….. You want to buy some marihuana? Werd ons meerdere malen gevraagd, nee dank je we komen uit Hollanda…..Dit was dan op één of andere manier een heel duidelijk antwoord… We hebben die avond wel iets te lang in de kroeg gezeten.. eerst aan de mojitos en daarna aan de Cervesa…. 4 + 6 = hoofdpijn…..


13/07/2012

Daar staan we dan….. bij een ‘rent a bike’ shop. ‘Juul, ergens anders gaan we echt geen goedkopere fietsen vinden, hier gaan we het echt mee doen!’ Voor 1 hele dag zijn wij de trotse bezitters van 2 ‘beachcruisers,’ de ‘choppers’ onder de fietsen….. Nadat deze Bob Marley de 6de werkelijk elk ‘lichaamsdeel’ van de fietsen heel REEELAXT heeft geboend kunnen we eindelijk vertrekken….. ‘Juul welk avontuur zullen we nu tegemoet fiesten?....’

Op weg naar Puerto del Viejo del Talamanca* Koen voorop en Juul in zijn kielzog, 1 lange rechte weg, geen fietspad maar een soort 80-KM-weg… opletten dus!
J: ‘vrachtwagen van achteren….’
K: ‘okay lieffie…..’
J: ‘eerst 2 auto’s daarna 1 vrachtwagen….’
K: ‘okay schatje….
K: ’kak schatje, mijn ketting legt er alweer af….’
J: ‘oooh nee poepie geeft niets, dit is pas de 20ste keer….’
J: ‘lief, kijk een bananenplantage!’

Wij weten nu ook waar onze ‘Chiquita-bananen’ vandaan komen. O.a. uit Costa-Rica, wat zijn hier veel plantages even een kijkje genomen en daarna weer doorgefietst.
Na een kilometer of 20 even gestopt om Juuls boe-tie-kees aan te vullen, mascara vergeten in het vorige hostel en mannen ik kan jullie verzekeren dat het toch gek is…. Een vrouw zonder mascara ;)…. Ook nog maar even wat zonnebrand gehaald die we ook waren vergeten, maar direct insmeren… Voordat het te laat is…… Au, en dit was het al: Juul heeft haar shirt er helemaal opstaan!

Daarna heerlijk op het strand gelegen en gespeeld als een klein kind in de golven, je buik als bodyboard gebruiken en je mee laten surfen naar de kant… ‘Whouw Koen kijk daar!’ ‘Nee, dat meen je niet…… ‘ Werkelijk waar een groen-gele-slang van 3 meter (zie foto’s) die aan van een plant naar een palmboom probeert te klimmen. Op zo’n 5 meter vanwaar we op het strand liggen en op zo’n halve meter afstand waar ik me zo’n 50 minuten geleden had omgekleed….
Heerlijk in Puerto del Viejo del Talamanca op een terrasje gezeten, een potje gepoold (Ja, Juul heeft alweer gewonnen!)… En wie komen we daar weer tegen, ja hoor onze down-amigo!!!
Op de terugweg in een supermarkt verse groente gehaald om er vervolgens in ons hostel een vegetarische schotel te gaan maken…. De rollen zijn duidelijk verdeeld de stand met koken is Koen 3 – Juul 0…. Het was echt een feest samen te koken met onze hosteleigenares een echte ‘Spaanse-Big-Mama’ gezellig keuvelen net als ik met mijn eigen ‘Nederlandse-Small-Mama’ kan doen… Was echt wel lief, de ‘Spaanse-Big-Mama’ zag dat Juul zo verbrand was en pakte echte Aloë-Vera stengels van een boom, hakte deze door midden en er kwam een stroperige substantie uit die Koen heerlijk over het verbrande lichaam van Juul heeft gemasseerd…… Oogjes dicht en snaveltje toe….Slaap lekker….


14/07/2012

GRRRRRRR, nu al opstaan! Het is 05.00 en Juul en Koen zijn al vroeg uit de veren (hahaha: oogjes dicht en snaveltje toe en nu ook al vroeg uit de veren). Het mag dan wel vakantie zijn maar we zijn gewoon vroege vogels (hahaha nu ook al vroege vogels…). Om 06.00 met de bus naar Panama, een 3 uur durende rit die snel voorbij ging. Niets anders gezien dan bananenplantages!!! De bus stopt voor een ouderwetse spoorbrug, ‘als je deze brug oversteekt ben je in Panama,’ aldus de chauffeur. Echt zo’n brug vanuit een ‘Indiana-Jones-film,’ deze spoorbrug wordt al decennia niet meer gebruikt, overal roest en er zitten grote gaten in. Met de backpack op de rug en al kijkend naar de grond waar je elke voet moet plaatsen lopen wij Panama in. Nadat de douane wat stempels heeft gezet in onze paspoorten gaan we met de bus en boot naar Bocas del Torro..

Tja Bocas del Torro wat moet je daar nu over vertellen….. Het is een echt ‘Bounty-Eiland.’ Bocas del Torro is de naam van de archipel. Wij zitten op het grootste eiland Colòn, in het ‘coconut-hostel.’ We kijken uit het centrale plein waar kinderen zich vermaken in de speeltuin, oudjes zitten te kletsen op een bankje, Panamese vrouwtjes de zelfgemaakte armbandjes proberen te verkopen, een backpacker op zijn gitaar speelt en Juul een armbandje aan het kopen is….
S’middags heerlijk op het strand gelegen en in een strandhuis (zo één op palen, waar je door de balken heen het turquoise water ziet) een Ceviche op*

S’avonds op het balkon van ons hostel gezeten met een sixpack Bilbao onder de stoel…. Genieten van de taferelen die zich afspelen op het centrale plein van Còlon……

*Ceviche = Ceviche is een rauwe-visschotel die vooral populair is in de Spaanstalige landen van Latijns-Amerika. Voor de bereiding van ceviche kunnen verschillende soorten vis gebruikt worden. De vis wordt eerst gemarineerd met citroen, limoen soms zure sinaasappel. Hier worden gesneden uien en chilipepers aan toegevoegd en het geheel wordt bestrooid met zwarte peper en zout. Het gerecht wordt meestal aangevuld met zoete aardappel, avocado, mais en sla. Aangezien het hier om een gerecht met rauwe vis gaat is het belangrijk dat voldoende tijd wordt genomen voor het marineren zodat de bacteriën en parasieten in de vis gedood worden. Een verkeerde bereiding kan makkelijk leiden tot voedselvergiftiging. In de tijd dat er nog geen koeling bestond werd de vis meteen gemarineerd nadat deze gevangen was. Wij hebben gelukkig geen last gehad van voedselvergiftiging!


15/07/2012

Au, au, au! Niet onze hoofden maar beide ruggen doen pijn. Wat een ongelooflijk rot bed zeg! Een te slap en zacht matras die ook nog eens helemaal is doorgezakt…. Maar snel wat gaan bewegen…. Wat zullen we vandaag gaan doen? Wederom fietsen huren en dit eiland gaan verkennen? Zo gezegd, zo gedaan… Juul en Koen zijn voor de 2de keer deze vakantie de trotse bezitters van 2 beachcruisers zonder versnellingen. Want die heb je hier echt niet nodig, een paar kleine heuveltjes aldus de fietsverhuurder (Overigens weer een Bob Marley). We gaan naar het andere kant van het eiland want daar is ‘star-fish-beach’….. Een strandje waar verschillende zeesterren genieten van het zoute water, het witte zand en het plankton/zeewier….
Het begon vlak maar al snel kwamen er heuvels in het zicht en ja de ‘Tour-du-Panama’ is begonnen. Al snel wisten er 2 Hollanders van de rabo-ploeg te demarreren. Ze konden net op tijd een hond ontwijken die op de weg stond, enkel de ploegenwagen die achter ons reed deed dat niet, nee het was niet de schuld van de automobilist maar van de hond aldus Juul want die keek op het moment suprême om. De hond sprong als een Japanse-Suicide-Kamikaze-piloot voor de auto. Echt heel zielig, hij bleef ook nog achter de bumper hangen, de auto stopte gelukkig snel, de jammerende hond strompelde naar de kant, of hij het overleeft heeft weten we niet….

De 2 van de Rabo-ploeg gehuld in de bolletjes en de gele trui hadden na 1,5 uur fietsen een voorsprong van ruim 50 minuten. Met 2 rode hoofden en 2 natte shirts fietsten de 2 door het heuvelachtige landschap totdat ze muziek in de verte hoorden. Wat zal daar nu gaande zijn? Het geluid werd steeds sterker, ja hoor lekkere Reggeaton…. Op een groot grasveld in de middle of nowhere zijn 2 baseball teams bezig met de warming-up. Onder het afdak van het ‘clubhuis’ zitten de supporters van beide teams aan het bier, een meisje van een jaar of 2 beweegt met haar heupen op de maat van de muziek, niet normaal hoe goed. (ze zou zo mee kunnen doen met ‘So you think you can dance’ en zou dan direct winnen!).
Omdat het tweetal zo’n grote voorsprong had op het peloton besloot het een gedeelte van de baseball wedstrijd te kijken. Echt heel leuk om te zien! Het ene team was veel beter dan het andere team, tja als je bij baseball een goede pitcher hebt, heb je eigenlijk op voorhand al gewonnen….

Aangekomen bij de Finish: Starfish-beach…. Een duikbril en snorkel gehuurd en een duik genomen in het kraakheldere water waar we de zeesterren hebben geobserveerd (tja, je moet wat doen met de tijd….) De diverse zeesterren, (sommige zo groot als Koen’s onderarm!) die rustig op de bodem liggen verplaatsen zich echter wel, al gaat het heel langzaam….

De terugtocht was zwaar, de verschillende heuvels deden ons laten denken aan de Alpe d’Huez, de Col d’Aubisque, de Col du Galibier en de Col de la Bonette…….

Aangekomen in het hostel heerlijk een douche genomen en een skype-date gehad.

‘Lief, waar heb je zin in? Wat zal ik gaan koken?’ Zit je op een tropisch eiland, 35 graden, heb je net een touretappe achter de rug en waar heeft mevrouw dan zin in…………………………… In een Franse-uiensoep…….

5 grote uien, wat knoflook en specerijen gehaald en aan de slag gegaan…. Soms is het gewoon lekker om even op jezelf te zijn, Juul boven op het balkon aan het lezen en ik beneden aan het koken… 24/7 ben je bij elkaar, wat gelukkig echt super goed gaat! Maarja… dan denk je dat je een moment voor jezelf hebt zit de hostel-eigenares van het coconut-hostel mij de hele tijd op de vingers te kijken, hoe ik een ui snij, hoe ik de knoflook pel, hoe ik de ui bak….. en als ik ergens niet tegen kan is het als iemand op mijn vingers kijkt….. Blijkt dat ze nieuwsgierig was wat ik aan het maken ben, we hebben samen met het hostel-paar de uiensoep genuttigd en ze waren er zeer over te spreken, ze gaat het nu zelf ook maken……

S’ avonds met andere backpackers gekletst waaronder 2 Duiters die ook lesgeven in het Rec-4…. En een Amerikaanse-wicked-surf-dude, met een baard zoals Robinson Crusoë en waarschijnlijk had hij ook een rugbybal als vriend: Nelson…. Deze dude was al 5 jaar over de wereld aan het reizen om te surfen…….


16/07/2012

Met de watertaxi ons laten afzetten op een ander eiland bij ‘hospital-point.’ Hier hebben we gesnorkeld, gesnorkeld en nog eens gesnorkeld…..
Koraal, gekleurde vissen groot en klein wat was het toch fijn om hier te zijn…..
‘s Middags vroeg warm gegeten omdat we om 18.00 de bus nemen naar Panama-City….. Een 11-uur durende rit, lekker geslapen in de bus en om 05.00 waren we er…. This is Panama-city….


17/07/2012

Als je een weekendje naar Parijs, Londen, Rome of Berlijn gaat weet je in welk hotel je verblijft en plan je wat je die dagen allemaal wilt zien. Bij een reis als de onze zit dat er niet in, onder het motto ‘we zien wel’ zien we het wel. Zo ook in Panama-city, we werden door de taxi bij een hostel gedropt een prima hostel in het oude gedeelte van Panama-city (Casco-Viejo). 3 uur geslapen en de stad gaan verkennen. Blijkt Panama-city dus best wel groot te zijn, een gigantische stad met een skyline als Dubaii, Hong-Kong en Shanghai….. Eerst naar het nieuwe gedeelte gewandeld en weer terug, zo’n 15 kilometer…. Daarna het Casco Viejo verkend, allemaal oude gebouwen, kleine straatjes echt leuk zoals een oude stad hoort te zijn. Ze zijn momenteel bezig alles in Casco Viejo te renoveren, panama-city is een upcomming-city…. Over 5 jaar zal dit een toeristenoord zijn!
Er zijn duidelijk rijke en arme mensen in deze stad. Overdag voel je je redelijk veilig op straat. Het leger surveilleert hier dag en nacht met geladen geweren…. Zojuist nog op een plein de wisseling van de wacht gezien… ’s Avonds wordt het afgeraden om de straat op te gaan, dit doen we dus maar niet…. Wat nog meer opvalt in Panama is dat alle supermarkten hier gerund worden door Chinezen, het is maar dat jullie het weten ;)
Tijdens het koken in het hostel aan de praat geraakt met Vish, Juan, Lara en Ivan. Daarna iets te lang nageborreld….. Bier na wijn geeft venijn…. Zeker als er ook nog Tequila genuttigd wordt……


18/07/2012

We got a Hang-over……..
Geen productieve dag! Met de taxi naar het Panama-kanaal samen met Juan en Ivan.

Het Panamakanaal is een ruim 81 km lang kanaal in het Centraal-Amerikaanse Panama. Het loopt door de landengte van Panama en verbindt de Caribische Zee met de Grote Oceaan. Het kanaal is een belangrijke ader in het intercontinentale transport omdat men niet meer om Zuid-Amerika heen hoeft te varen. Een schip varend van New York naar San Francisco legt via het kanaal een afstand af van 9500 kilometer, dat is minder dan de helft van de 22.500 kilometer via Kaap Hoorn.

Wel leuk om te vertellen. Juan is 27 jarige Argentijn, werkt als brandweerman in een nationaal park in Patagonië. Hij vergezelde ons ook al in de bus vanuit Boca, hij heeft daar 2 maanden als vrijwilliger gewerkt bij de ‘turtle-brigade’….. ‘s Nachts patrouilleren over het strand en kijken of er geen schildpaddenrovers zijn… Wellicht willen Juul en ik dit volgend jaar ook gaan doen ;)…. Als wij in Cordoba (Argentinië) zijn kunnen we bij Juan op bezoek komen…. Mail en tel.nrs. zijn uitgewisseld.


19/07/2012

Wederom een lekker ‘chill-dagje’ gehad. Verse eitje gehaald voor bij het ontbijt en gewandeld naar de berg Cerro Ancon, waar je een verbluffend uitzicht hebt over Panama-city, het Panama-kanaal en de Pacific. We dachten we lopen wel even naar die berg toe…. Hier hadden we ons enigszins in vergist…. We waren nog geen 3 blokken van ons hostel gelopen hield een motor ons aan, met 2 militairen, in een kogelvrij vest, de achterste met een geladen shot-gun…. Wat we hier in hemelsnaam deden…. ‘take a taxi!!!’ ‘robberies!’ Bleek dat we in een niet zo’n fijne wijk waren beland…. De eerste taxi genomen die ons naar Cerro Ancon heeft gebracht…

Deze berg beklommen, doorweekt van het zweet genoten van het uitzicht…..


20/07/2012

Wij vertrekken deze dag naar San Blas….. Vanuit San Blas zullen we in 5 dagen gaan zeilen naar Cartagena in Colombia, wij zijn 5 dagen niet bereikbaar……

Kijk op deze website voor meer info: http://www.bluesailing.net

Onze boot heeft de naam: Nani Moana

De San Blas-eilanden (Archipiélago de San Blas) zijn een archipel van 357 eilanden voor de kust van Panama. De eilanden bevinden zich voor de Caribische kust van Panama, ten oosten van het Panamakanaal. Ze maken deel uit van de Panamese provincie Kuna Yala. Ze worden ook de Kuna Yala-eilanden genoemd.

Ze zijn een geliefde ankerplaats voor zeezeilers die door het Panamakanaal trekken, maar behalve per boot kunnen ze ook per vliegtuig worden bereikt.
Ongeveer 40 eilanden worden bewoond door 300.000 Kuna-indianen. Deze indianen waren de oorspronkelijke bewoners van Panama. Nadat het land door de Spanjaarden werd gekoloniseerd bleven deze indianen alleen nog op de San Blas-eilanden over, en op een kleine kuststrook op het vasteland. In 1925 kregen de Kuna het recht op zelfbeschikking. Op de archipel wordt dat elk jaar in februari herdacht, met het feest Mor Ginnid. De Kuna staan vissen met geavanceerde techniek niet toe, en evenmin is het toegestaan om zaken uit zee op te duiken die dieper liggen dan met lucht uit de eigen longen kan worden bereikt. Daardoor is scuba-duiken rond de eilanden niet toegestaan. Door deze restricties is het koraalrif rond de eilanden een van de best bewaarde ter wereld.
De Kuna wonen in 49 goed opgeruimde gemeenschappen, die worden geleid door de plaatselijke sahila (de dorpsleider). De visserij is een belangrijke bron van inkomsten. De vis dient niet alleen als voedsel, maar wordt ook verhandeld naar het vasteland. Daarnaast verbouwt men voor eigen gebruik groente en fruit, en voor de export koffie en kokosnoten. Jaarlijks worden er vanaf de San Blas-eilanden 15.000 kokosnoten geëxporteerd naar Colombia. De kokosnoot kan op de eilanden dienen als betaalmiddel, en heeft dan een waarde van tien Amerikaanse dollarcent. Een flesje frisdrank kan aldus voor vier kokosnoten gekocht worden.

Ciao Ciao!

Liefs, Juul & Koen