kukelekuuu, kukelekuuuu, kukelekuuuuuuuuuu

28/08/2012

‘Koen, heb jij mijn bril gezien?’ Het is 07.30, we zitten in de nachtbus naar Medellin. Onder de stoelen gekeken al liggend in het gangpad, maar geen bril te zien. De bus was vrijwel leeg, 8 passagiers maar, dus heerlijk geslapen in de bus! Koen was al om 06.00 wakker en heeft naar buiten gekeken. Verschillende bergpassen zijn we gepasseerd, ongeveer op 3000m hoogte. Het is leuk om te zien naarmate je hoger in de bergen komt hoe ‘armer’ de mensen die daar wonen worden. In het dal zie je nog grote boerderijen, het is daar groen en de grond is vruchtbaar. In de bergen zie je ‘krakkemikkige’ huisjes en wat herders met een paar geiten….. Ojojoj, wat rijdt de buschauffeur hard zeg, de wegen zijn goed, je kijkt af en toe wel direct het dal in…. Als dat maar goed gaat…. Niet normaal hoeveel vrachtverkeer hier is, de grote trucs hebben moeite om de bergen op te komen…. De bus haalt verschillende trucs dus ook in, net voor de bochten….. Als dat maar goed gaat…. Zeker gezien de hoeveelheid kruisjes met ‘RIP’ die langs de weg staan…
Om 10.30 gearriveerd in Medellin-Nord, een Colombiaanse die 2 stoelen achter ons zat komt met Juuls bril aanzetten die onder haar stoel lag…. Juul heeft haar bril opgezet, op zoek naar een Hostel.

We ontmoeten Florian, een Duitser die voor 3 maanden in Medellin gaat studeren…. Samen nemen we de taxi naar ‘Casa-Kiwi-hostel’ in de wijk ‘El-Poblado.’ Snel ingecheckt en we zijn klaar om Medellin te gaan verkennen. Medelllin, de stad van de ‘eeuwige lente,’ Het klimaat is hier zo fijn, heel het jaar door lente…. We hebben duidelijk afscheid moeten nemen van de warme temperaturen van de Carribean, dus in een lange broek en een T-shirt, gelukkig niet meer bezweet door een stad slenteren. Medellin een grote stad met 2,3 miljoen inwoners. In de 90’s was Medellin het centrum van de wereldwijde drugsmaffia, verschillende drugskartels waren in deze stad de baas… de grootste was het drugskartel van de beroemde Pablo Eskobar, het was destijds de ‘Robin Hood’ van Medellin… Hij gaf de ‘armen’ van de stad geld, dan moest je hem natuurlijk wel supporteren! Voor elke politieagent/militair je een kogel door zijn kop schoot ontving je van hem 1000 Amerikaanse dollars! In deze tijd kon je maar beter niet in deze stad komen, de rust keerde terug in 1993 toen de elitetroepen bestaande uit 1500 militairen na een jacht van 499 dagen Pablo Eskobar wist te doden….

In een park ontmoeten we José, een gepensioneerde oude man die meerdere keren in de havens van Rotterdam en Amsterdam is geweest. Hij vertelde ons onder andere dat er vanavond een voetbalstrijd is….. En als 1 ding op ons verlanglijstje staat, is het een voetbalwedstrijd meemaken in Zuid-Amerika! Wij op weg naar het ‘Olympisch park’ om kaartjes van de wedstrijd zien te bemachtigen… Onderweg komen we tot de conclusie dat hier heel veel verslaafde zwervers zijn, niet gek gezien het klimaat en het ‘witte goud’ wat hier nog steeds makkelijk te verkrijgen is.

Aangekomen in het ‘Papendal’ van Colombia gaan we eerst naar de turnhal waar verschillende turners, jong en oud aan het trainen zijn, we hebben zo’n 1,5 uur op de tribune gezeten, echt vet om al de gymnasten bezig te zien! Een waar circus….. Aangekomen bij het voetbalstadion blijkt de wedstrijd pas morgenavond te zijn, een zware domper… We besluiten morgen verder te reizen naar Manizales omdat we het wel een beetje gehad hebben met de drukte van de grote stad… Op de terugweg naar de supermarkt (look-a-like-AH-XXXXL) om boodschappen te doen, lekker in het hostel gekookt en gegeten samen met Florian en aan de Colombiaanse trappist gezeten…..


29/08/2012

05.30….ring-ring-ring… ‘schatje we hebben toch vakantie!’ ‘Nee, wij houden van discipline en regelmaat, lekker vroeg opstaan dan hebben we nog wat aan onze dag.’ Met de trappist nog duidelijk voelend in de maag en hoofd onder de douche om vervolgens de bus naar Manizales af te reizen. Waarom naar deze stad? Hier heb je het ‘Parque Nacional Los Nevados,’ in dit nationale park heb je een nog actieve sneeuwbedekte vulkaan die we willen gaan beklimmen… Aangekomen in het hostel vertelt de Belgische eigenaar dat het park gesloten is, vanwege een mogelijke uitbarsting die komen gaat…. Hij vertelt ons dat hij wel een alternatief heeft: we kunnen de volgende dag om 04.30 met de lokale melkboer mee om in het park bij de verschillende boeren de melk op te halen…. Yoehoee! Dit is natuurlijk helemaal de BOM! Met een leuk vooruitzicht voor morgen trekken we Manzinales in…

Ook weer een grote stad (380.000 inwoners), we lopen de gehele straat die door Manzinales loopt af, zo’n 7 kilometer. Manzinales, niet echt een stad iets over te schrijven het is lelijk en heeft geen oud centrum. De diverse aardbevingen hebben deze stad meerdere malen verwoest… Onderweg lopen we langs een ‘partycentrum’ een ‘grote kroeg’ de salsa-muziek komt door de voegen van de muren, aanvankelijk lopen we er langs, we kijken elkaar aan: ‘zullen we een kijkje nemen?’ Al binnenlopend worden we direct naar een tafel gedirigeerd, de ogen van de ‘bejaarde-lokals’ zijn niet meer op de zangeres maar op ons gericht, we zijn hier een attractie, hier is nog nooit een toerist geweest….. We bestellen een ‘cervesa’ en genieten van deze zaterdagmiddag, nu weten we ook wat de ‘bejaarde-Colombianen’ op zaterdagmiddag doen: bier drinken en dansen….. Het lijkt een beetje op een ‘bruiloft-in-de-jaren-60.’ Iedereen zit aan tafeltjes, de zangeres zet een liedje in, de dansvloer loopt vol, het liedje is afgelopen, er wordt geapplaudisseerd, iedereen gaat weer zitten, de zangeres zet een nieuw liedje in, een nieuwe lading gepensioneerden betreed de dansvloer……. Dit ritueel herhaald zich ongeveer 20x…. we hebben het nu wel gezien, we pakken de taxi terug naar het hostel…


30/08/2012

Daar zitten we dan op 2 melkbussen achterin een Chiva, het is half 5 in de morgen! En wij zijn de gelukkigen, wij mogen mee met de melkboer die melk op gaat halen bij de boeren in de bergen bij Manzinales…. Het is gewoon zo uniek (dus eigenlijk niet gewoon)dat je zomaar mee kunt met zo’n melkboer zonder andere toeristen… Voorin de Chiva zit de melkboer, een Colombiaans gezin (vader, moeder en een tweeling), en 4 Colombiaanse jongeren die gaan hiken.

Al vrijwel direct begint de beklimming, de oude Chiva heeft duidelijk moeite de bergen op te komen. Na 1 uur rijden naderen we de ’echte’ bergen, de eerste boer staat al klaar met 2 bussen melk deze worden achterin gezet en de tocht gaat verder. We komen nu op zo’n 3000meter, we gaan letterlijk door de wolken heen. Naarmate we hoger komen wordt de weg slechter, uiteindelijk rijden we op een ‘kiezelstenen-pad’ zonder vangrails of iets dergelijks…. Het wordt kouder en kouder, het zitten op de melkbus wordt lastiger (de randen zijn enigszins scherp)….. gelukkig stopt de melkboer bij een ‘café-taria…. We nuttigen ‘Chocolate Santa Fereno’ (chocolademelk met kaas)… De Colombiaanse hikers stappen hier uit, wij kunnen gelukkig voorin gaan zitten. Juul deelt de ‘Granny Smits’ die we hebben meegenomen uit aan de Colombiaanse tweeling.

Juul en ik gaan dichter bij elkaar zitten, we zitten nu op 4500 meter. Het is hier echt koud, tegen het vriespunt aan…. We genieten van het uitzicht: onder ons zien we de wolken in het dal en boven schijnt de zon tegen de bergtoppen aan.
Na 2 uur rijden stopt de truck, bij een ‘melkverzamelpunt’ hier zijn de boeren bij elkaar gekomen met hun paarden om de bussen melk bij de melkboer in te leveren…. We stappen uit om dit ‘dagelijks-ritueel’ van dichtbij te bekijken…. Als de melk is ingeleverd bij de melkboer krijgen de boeren een briefje mee met hoeveel liter melk ze hebben ingeleverd, dit kunnen ze later omwisselen voor geld. Als de boeren de bussen melk hebben ingeleverd verdwijnen ze weer naar hun ‘boerderijtjes’ in het dal. Zal dit het enige ‘sociale-contact’ zijn wat ze hebben dag in dag uit? Ja, dus…..

We maken ons klaar voor de 2,5 uur durende reis terug naar Manzinales, naarmate we lager komen ontdooien we…. Aangekomen in ons hostel pakken we vrijwel direct de taxi naar de busterminal, waar we de bus pakken naar Salento…..


30/07/2012

Salento, een klein dorpje in de provincie Quindio. De provincie Quindio staat bekend om zijn koffieplantages…. Morgen gaan we naar een koffieplantage, wat zullen we vandaag gaan doen? We begeven ons naar het centrale plein van Salento, een groot plein met aan de rand verschillende gekleurde huisjes en een kerk… We zien 4 andere backpackers staan en we vragen wat hun plannen voor vandaag zijn…. Ze gaan hiken en hebben nog 2 ‘vrijwilligers’ nodig zodat de Jeep kan gaan vertrekken. We kijken elkaar aan, gaan wij vandaag hiken? Tja wel een leuk idee, wel even een jas in het hostel halen… in de Jeep maken we kennis met 2 Tjechen (Mark & Romana) en 2 kiwi’s (Jaimy & Matt).

We merken al snel dat wij anders zijn;

Wij hebben onze sneakers aan:
Zij van die echte bergschoenen….

Wij hebben onze jeans aan:
Zij een broek met van die zakken aan de zijkant…..

Wij hebben een halve fles water bij ons:
Zij alle vier een rugzak, gevuld met eten en drinken….

Wij weten alleen dat Oost-West, thuis best is:
Zij hebben een GPS bij zich…..

Juul heeft een nagelvijltje bij zich ;):
Zij een ‘Mc Gyver-mes’

‘Ohnee….. Juul, dit wordt toch gewoon een leuk, gezellig wandelingetje?’ Na 10 minuten wandelen komen we erachter dat dit niet het geval is…. Het tempo zit er goed in, de Tjechen en de Kiwi’s zijn al een paar maanden op reis en ‘hiken’ is hun hobby….. Hebben wij even mazzel, NOT!! We duiken als snel de rimboe in…. Onze sneakers komen steeds meer onder de modder te zitten, onze hoofden worden roder en roder en er zijn zweetplekken zichtbaar onder de oksels, rug en de bilnaad… Na 4 uur berg op en af komen we op de plaats van bestemming, namelijk in de ‘Valle de Cocora’ waar 40 meter hoge ‘wax-palmbomen’ staan (zie foto)…. Daarna nog 2 uur langs een beekje met watervallen en verschillende ‘indiana-Jones-bruggetjes’ gehiked… (zie foto)…
Het moraal van dit verhaal: als wij de volgende keer gaan wandelen nemen wij mee:
-Bergschoenen;
-een rugtas gevuld met water en eten (gelukkig kregen we een banaantje van de Tjechen…)

Omdat het toch wel gezellig was met dit ‘hike-4-tal’ zijn we ’s avonds samen uit eten gegaan, onder het genot van een biertje en Patacon* hebben wij verschillende reisverhalen met elkaar gedeeld…. De kiwi’s wonen in de buurt van Christchurch, jullie weten wel, deze stad is meerdere malen getroffen door een aardbeving…. En wat gebeurde er toen in Salento…. De grond begon te trillen, alsof er een trein door de straat reed. Jawel, wij waren getuigen van een aardbeving!! Een heel bijzondere gebeurtenis… gelukkig bleef het bij één beving……


31/07/2012

Kukelekuuuuuu, kukelekuuuu, kukelekuuuu, fijn een hostel waar ze kippen en hanen houden. één zonnestraal is genoeg om deze beesten te laten kraaien. Het is 06.30 en we zijn alweer wakker…. Juul blijft nog even liggen, Koen pakt de laptop om verslag te doen van de vier dagen daarvoor. Juul haalt rond een uur of 08.00 het ontbijt, heerlijke yoghurt met muesli….

Om jawel 09.00 de hort op, met bergschoenen aan (zie afsprakendocument 30/07/2012)! We lopen naar het dal van Salento, daar zijn namelijk verschillende koffieplantages die rondleidingen aanbieden. Tijdens de wandeltocht hadden we even last van de ‘gekke-5-minuten,’ gewoon even gek doen…. dansen op een zandpad, gekke bekken trekken, als een debiel lopen, zoals iedereen wel eens voor de spiegel doet…. Heerlijk om dit ook te kunnen delen, we doen dit als we eerlijk zijn bijna elke dag…. En vragen ons af of andere mensen dit ook doen?! Van Julie (mijn moeder) weet ik het die heb ik een keer betrapt ‘voor’ de spiegel). Of is het ‘achter’ de spiegel, je zit voor de televisie en achter de computer…. Gek die Nederlandse taal…
Enfin, waar waren we gebleven, de koffieplantage: daar hebben we een ‘privé-rondleiding’ gehad. Heel interessant hoe het uiteindelijke ‘product’ koffie tot stand komt. Juul heeft daar haar eerste ‘bakkie koffie’ op, een miraculeus moment, zeker toen ze me een kus gaf, ik moest denken aan ‘Meneer Goossens’ de wiskundeleraar van mijn middelbare school….

Rond een uur of 17.00 verlaten we Salento, op naar Bogota!


01/08/2012

Eerder dan gepland komen we in Bogota aan, het is 02.00….

‘we lopen hier alleen in een te stille stad, we hebben eigenlijk nooit last van heimwee gehad, maar de mensen ze slapen, de wereld gaat dicht, we denken aan Braburg want daar brandt nog licht….’

We hebben bij 5 hostels aangebeld, geen gehoor of ze zitten vol, dan maar naar een hotel… Het ruikt er muf, draden van de vloerbedekking zitten los, gordijnen zijn in geen 30 jaar meer gewassen, de afstandsbediening is te vies om aan te raken, in ‘de badkamer’ zijn de muren blauw van de schimmel….. Hier blijven we maar een paar uur, even een tukkie doen en dan op zoek naar een hostel…

Yes, er is plek in een leuk hostel. We zitten in de wijk ‘Candelaria,’ De studenten- en backpakkerswijk’ Ingecheckt en de stad in. Eerst naar de hoofdstraat (carrera 7). Bogota zou zo een Europese stad kunnen zijn, het is er schoon, er zijn westerse winkels, de mensen zijn ‘normaal’ gekleed, op de pleinen zijn duiven en het openbaar vervoer is er goed geregeld. Het verschil is dat er heel veel ‘straatverkopers’ zijn, er heel veel politie/militairen op de been zijn (meer blauw op straat is hier wel van de grond gekomen!), en dat hier nog zwervers zijn met ‘polio,’ zonder armen en benen enzo…. Sommige ‘polio-zwervers’ geven we wat geld, maar je kunt niet bezig blijven:
‘We hebben dan wel het ‘beste beentje’ met hen voor, je kunt ze geen geld blijven geven, tevens is het zo dat wanneer je ze ‘één vinger’ geeft, er vrijwel direct met ‘één hand’ vandoor gaan en echt iemand ‘op de been’ helpen lukt ons toch niet….’
We komen uit op ‘Plaza de Bolivar’ het centrale plein van Bogota, hier zijn onder andere Capitolio National, Palacio de Justicia, Alcaldia en Cathedral Primada gevestigd…. Rondom dit plein kun je ook verschillende musea bezoeken (Museo del Oro, Museo Nacional, Museo Historico policia, Museo Militar). Wij zijn niet zo van die ‘musea-gangers…..’
‘Juul, zie je die berg daar?’ ‘Ja, die zie ik, zullen we die gaan beklimmen?’ De berg heet ‘Cerro de Monseratte’ Het was een beste fysieke beproeving, we hebben elkaar tijdens de beklimming ongeveer 5 keer aangekeken: ‘Gaat het nog?’ ‘Phoe, ben kapot’ ‘Heb jij nog zin?’ ‘Mijn benen doen pijn’ ‘Heel mijn lijf doet pijn!’ ‘Als je wilt stoppen vind ik het prima hoor!’
Allebei wilden we stoppen (al na 400m), maar geen van ons twee wilde als eerste opgeven, keiharde killers die we zijn….! Boven aangekomen zie je aan de horizon de ‘toppen van de Andes’ en de hoofdstad van Colombia, Bogota…. In al die kleine huisjes en flats wonen bij elkaar 8 miljoen mensen, de helft van de inwoners van Nederland…. Best wel gek als je je dat realiseert…

Wordt vervolgd! Heel erg leuk om al jullie enthousiaste reacties te lezen!! Greetz, Juul&Koen